شعر با تو ام هم میهن تورج نگهبان

ای که از خواب گران دیده گشود/ با چه رنگی ای دوست ، یار و همرنگ تو می باید بود/ کاشکی دست تو را می خواندم/ کاش می دانستم بین ما هیچ هماهنگی نیست/ که نیای تو کیومرث و فریدون بودند/ که جهان بینی فرهنگ تو را به جهان توصیه می فرمودند/ با تو ، با تو ، با تو آزاده ی تاریخ بشر/ گنج دار همه فردوسی ها که ،/ چونان رستم دستانی داشت/ با تو هم میهن، فخر بشریت/ که چه سر سبز و پر آوازه گلستانی داشت/ با تو هم میهن پاک/ با تو ای وابسته ترین آدم وابسته به خاک/ که سر هر وجب از خاک وطن خون دادی/ رخت اسکندر و چنگیز به بیرون دادی/ با تو ای هم سخن حافظ و مولاناها که به شیرینی گفتار تو در عالم نیست ./ که به دریای سخن گوهر گویش تو در صدف در دری است ./ با توام هم میهن/ سروری ها ز چه یکباره فراموش تو شد/ گو کجا رفته آرش/ به کجا خون سیاووش تو شد/ پدران تو چنان مردانند/ تو نه ابن و نه ابوی دگری/ پدران تو همه زایچه ایرانند/ مگذار از کفت ایران تو را بستانند/ با توام هم میهن ، تازی از سفره فرهنگ تو پرورده شده/ شعر حافظ که کلام بشری است/ با زبان تو پرورده شده/ پارسی را گر ز تو بستانند/ به دلت داغ زنند/ بخدا ، بخدا ، بخدا تلخ تر از زهر شود این دوران/ هوش سرشار تو کو/ که چنین حقیرت کردند/ با توام هم میهن ...../ خیز از جای ، خیز از جای ، خیز که فردا دیر است/ که دشمن و دوست کنون برجایند